امروز کمي دلتنگ تر از هميشه مي نويسم.
کمي با بغض بيشتر،
کمي خسته تر و کمي .
بگذريم اينجا حال همه ما خوب است اما اين فقط ظاهر قضيه است، گوشه اي از دل همه ما آدم هاي به ظاهر حال خوب يک گمشده فريادش گوش دل را کر مي کند.
اينجا نبودن هايي سوزش لا به لاي پاييزي که همچنان پر است از تابستان، کنج دل را مي لرزاند.
اينجا يک مشت حرف هاي کوچک و درشت تلنبار شده روي قفسه سينه و نفس کمي سخت راهش را پيدا مي کند و مي رسد به دم و بازدمي که خسته است.
من مي دانم بايد چه کنم تا تمام کنم اين حال عجيب دل را
بايد دست بي قراري ها و بي تابي هاي دل را بگيرم و بروم پيش رفقايي که هميشه هوايم را داشتند و دارند و هستند کنارم
رفقايي که من را همينطور که هستم پذيرفته ام. رفقايي که حال دلشان هميشه با من يک جور است.
چطور بي خيال شما شوم وقتي خيلي ها بي خيال خيالم شدند؟!
من شما را جور ديگري دوست دارم.
طوري شبيه هيچ کس
مي مانم.
دعا کنيد بمانم. رفقاي شهيدم
درباره این سایت